Hə­mi­şə be­lə olub və dün­ya dur­duq­ca, ar­zu­lar bi­tib-tü­kən­mə­yə­cək. Ye­ni, 2016-nın as­ta­na­sın­da da­ya­nıb il ər­zin­də olub-ke­çən­lə­ri xa­tır­la­yır, hə­yat plan­la­rı­mı­zı sı­ra­la­yı­rıq. Çün­ki hər bi­ri­mi­zin Ye­ni il­dən say­sız-he­sab­sız göz­lən­ti­lə­ri var. Ar­zu­lar ya­şa­yır­sa, de­mə­li, hə­yat da­vam edir.
...Ağır xər­çəng xəs­tə­li­yi­nə dü­çar ol­muş 17 yaş­lı ame­ri­ka­lı gən­cin ar­zu­la­rı üm­man­da bir dam­la­dır. Uil­yam An­ton Ol­son ad­lı bu oğ­lan bir müd­dət Ba­kı­da ya­şa­yıb, təh­sil alıb. Son­ra xəs­tə­li­yi ilə əla­qə­dar ABŞ-a köç­mək məc­bu­riy­yə­tin­də qa­lıb. Ağ­rı­lı gün­lər ke­çi­rən Uil­yam hə­yat sev­gi­si­ni itir­mə­yib, xəs­tə­xa­na çar­pa­yı­sın­dan qal­xa bil­mə­sə də, son­suz ar­zu­lar­la ya­şa­yır. Va­li­deyn­lə­ri də bu­nu du­yub və on­dan ar­zu­la­rı ba­rə­də so­ru­şub. Uil­yam be­lə ca­vab ve­rib:
- Ba­kı­da ya­şa­dı­ğı­mız bi­na­nın qar­şı­sın­da ki­çik bir xi­ya­ba­nın sa­lın­ma­sı­nı ar­zu­la­yı­ram. Elə bir xi­ya­ban ki, bur­da uşaq­lar əy­lən­sin, gənc dost­la­rım xoş gün­lər ke­çir­sin, sev­gi­li­lər gö­rüş tə­yin et­sin, sa­kin­lər ra­hat is­ti­ra­hət et­sin. Ba­kı­da ya­şa­yan­da hər gün pən­cə­rə­dən boy­la­nıb bu boş əra­zi­yə ba­xır­dım, ar­zu da elə o za­man ya­ran­dı. Am­ma inan­mı­ram ki, bu ar­zum real­la­şa. Ba­xın, hət­ta gə­lə­cək par­kın es­kiz­lə­ri­ni də ha­zır­la­mı­şam...
Ame­ri­ka­da “Ma­ke a wish” ad­lı bir xey­riy­yə fon­du var. Bu təş­ki­lat Uil­yam ki­mi ça­rə­siz xəs­tə­lik­lə­rə dü­çar ol­muş şəxs­lə­rin is­tək­lə­ri­ni, bə­zən də son ar­zu­la­rı­nı real­laş­dı­rır. Fond əmək­daş­la­rı gən­cin ar­zu­sun­dan xə­bər tu­tan ki­mi ide­ya­nı hə­ya­ta ke­çi­rir: Ba­kı­da­kı hə­min mə­həl­lə­də ki­çik xi­ya­ban sa­lı­nır. Təəs­süf ki, Uil­yam xi­ya­ba­nın açı­lı­şın­da iş­ti­rak edə bil­mə­yib. O, ba­kı­lı dost­la­rı­na mək­tub ün­van­la­yıb:
“Əziz dost­lar. Azər­bay­can­da ya­şa­dı­ğım il­lə­ri bö­yük məm­nun­luq və ra­zı­lıq his­si ilə xa­tır­la­yı­ram. Ba­kı­nı, bu na­ğıl şə­hə­ri, onun qə­dim ta­ri­xi­ni, meh­ri­ban və gü­lə­rüz in­san­la­rı­nı ürək­dən sev­dim. Ar­zu edi­rəm ki, bu park bi­zim əbə­di dost­luq rəm­zi­nə çev­ril­sin və in­san­la­ra xoş mə­ra­mı xa­tır­lat­sın”.
Kaş Uil­yam ki­mi gənc­lə­rin sa­yı dün­ya­da çox olay­dı və ina­nın ki, on­la­rın sa­yə­sin­də Yer üzün­də “mü­ha­ri­bə”, “dəh­şət”, “ter­ror” ki­mi məf­hum­lar ta­ma­mi­lə unu­du­lar­dı. Təəs­süf ki...
Türk te­le­ka­nal­la­rı­nın bi­rin­də sü­je­tə bax­dım. Əya­lət­də şə­hid əs­gə­rin cə­na­zə tö­rə­nin­dən re­por­taj ha­zır­lan­mış­dı. Vi­la­yə­tin va­li­si şə­hid ata­sın­dan ar­zu­su ba­rə­də so­ruş­du. Məğ­rur ata va­li­nin əlin­dən tu­tub kən­din için­dən axan ça­yın kə­na­rı­na gə­tir­di, sı­nıq-sal­xaq kör­pü­nü gös­tə­rib de­di:
- Bax, kən­din uşaq­la­rı hər gün bu uçuq kör­pü­dən ke­çib mək­tə­bə ge­dir. Tez-tez ayaq­la­rı sü­rü­şüb yı­xı­lır, əziy­yət çə­kir­lər. Oğ­lu­mun ar­zu­su idi ki, əs­gə­ri xid­mə­ti­ni ba­şa vu­ran­dan son­ra gə­lib öz he­sa­bı­na bu kör­pü­nü tə­mir et­dir­sin. Al­lah nə­sib et­mə­di. Və­tən sağ ol­sun. Mə­nə və ailə­mə döv­lət­dən heç nə la­zım de­yil. Şə­hid ba­la­mın ar­zu­su­nu hə­ya­ta ke­çi­rin...
Bax be­lə! Gə­lin, de­kab­rın son gü­nü, bu bay­ram ax­şa­mı xoş niy­yət­lə­ri qəl­bi­miz­dən, ya­xın­la­rı­mız­dan əsir­gə­mə­yək. Dün­ya­nın min bir gu­şə­sin­də ya­şa­yan azər­bay­can­lı­la­rın növ­bə­ti il­də da­ha da həm­rəy ol­ma­sı­nı, Və­tən sev­gi­si ki­mi ül­vi ide­ya­nın ət­ra­fın­da da­ha sıx bir­ləş­mə­si­ni ar­zu­la­yaq.
Niy­yət edək ki, Ye­ni il­də iş­ğal edil­miş tor­paq­la­rı­mız­dan ya­ğı­la­rı bir­də­fə­lik qo­vaq, düş­mə­nə göz da­ğı çə­kək. Or­du­muz zə­fər yü­rü­şü­nü da­vam et­dir­sin. Qə­lə­bə­mi­zi Şu­şa­da bay­ram edək. Cı­dır dü­zün­də toy-bü­sat qu­raq, əl-ələ tu­tub yal­lı ge­dək.
Qoy Ye­ni il is­ti nə­fə­si ilə sön­müş ocaq­la­rı şö­lə­lən­dir­sin, el-oba­mı­za, ailə­mi­zə fi­ra­van­lıq, xoş gü­zə­ran gə­tir­sin. Ana­lar oğul­suz, gə­lin­lər ər­siz, uşaq­lar ata­sız qal­ma­sın, həs­rət bit­sin.
Hə­ya­tın çə­tin sı­naq­la­rın­dan çıx­ma­ğı ba­ca­raq, üm­də ar­zu­la­rı ya­şa­daq, in­san­lıq hiss­lə­ri­ni, vic­da­nı, qü­ru­ru və lə­ya­qə­ti unut­ma­yaq.
Və heç vaxt yad­dan çı­xart­ma­yaq ki, xoş niy­yət­lər xoş­bəxt­lik, bəd niy­yət­lər bəd­bəxt­lik gə­ti­rər.